Marazm jesienny

Gdy tydzień temu wróciłam z Cork zaczęłam pisać supersłitaśną noteczkę na temat tego jakie to miasto cudowne i w ogóle sralalalala. Dalej opinię podtrzymuję, że miejsce urody cudnej (zresztą jak większość miejsc na tej wyspie, której to mieszkańcy za godzinę pracy za najniższą stawkę są w stanie kupić 6 litrów benzyny, a mimo to narzekają jacy są biedni i nieszczęśliwi, bo ich niesprawiedliwy kryzys dotknął). Nie mam jednak jakoś pałera żeby tak z tego powodu rzygać tęczą na prawo i lewo. Jesienna zamuła jakaś mnie dotknęła chyba.
Ogółem to cholernie się cieszę, że jeszcze tylko miesiąc i wrócę do Polski, chociaż mam w tyle głowy poczucie takie jakieś, że na początku ciężko mi się będzie odnaleźć w starej rzeczywistości. Można się ze mnie nabijać, że wielka emigrantka na 3,5 miesiąca co to już zapomniała, że w polskich kawiarniach na każdym stoliku nie stoi dzbanuszek z mlekiem do kawy (albo o zgrozo, herbaty) i że zapach obiadu może pobudzać ośrodek głodu zamiast odruchu wymiotnego, gdy to w kuchni przyrządza się specjał pt. "stew" w skład którego obok całkiem normalnych składników, takich jak baranina, ziemniaki i mix warzyw wchodzi super aromatyczny sosik składający się z winegretu, piwa i wulgarnie nazwany męski członek wie co jeszcze. Można się śmiać, ale ja czuję, że tak właśnie będzie i wcale mi się to przeczucie nie podoba, bo zamiast czuć się znowu wyalienowana wolałabym zatopić się z lubością w wszechobecnej polskości, której tak mi tu brakuje.
No ale nic, dam radę. Górę wątpliwości i rozterek które targają moją niespokojną duszą przykryję toną biologii, jak za mało mi będzie to fizyki, w międzyczasie wymyślę coś ekstra (obowiązkowo) i dobrnę do tego cholernego 17 maja kiedy to wrócę na chwilę do szkółeczki mojej koffanej, napiszę maturkę z biologii, wytrę o spodnie zimny pot z dłoni, co go wygeneruje szalejący układ współczulny, a potem...

Nie wiem. I'm sick of planning. Mimo to ciągle gdybam, co będę robić, gdy. Raz krąży mi po neuronach Łódź, raz Warszawa, ostatnio Gdańsk.

A może po prostu dostanę się na studia po czym z decyzji o przyjęciu zrobię papierowy samolocik i zatopię go w wodach... hm, Pacyfiku na przykład.

Koniec tego, od dzisiaj jest tu i teraz. No, ewentualnie odliczanie dni do 15 grudnia ;]

Translacja! Bo coś mi się pierniczy co te (m,t,r)RNA robią.

Btw chyba mam coś z głową. Obudziłam się dzisiaj w środku nocy zlana potem, bo śniło mi się, że Joseph i Ellen (dzieciaki co się nimi opiekuję) powyrywały mi wszystkie kartki z moich książek do biologii i miały z tego niesłychany ubaw.

Chyba coś sobie posłucham. Albo poczytam. Albo się odmóżdżę.
Ale to po biolodżyji.
Buziaczki.